Çocuklarımız bizlerin yansımasıdır…
Bir çocuk biz neysek odur aslında… Ne kadar başka biri yapmaya çalışsak da, aslında bizi rol model seçerler . Biraz dikkat edersek üzerlerin de bizim kimliğimizi bulabiliriz.
”Anne” diye seslendiğinde ” Efendim kuzum ” diye cevap veren bir anneyle, değer vermeyi , değer görmeyi öğrenir bir çocuk.
”Anne bende yapacağım ” dediğinde, ”Haydi beraber yapalım” diye destek veren bir anneyle, yapabilmeyi, yapabildiğini öğrenir bir çocuk….
” Korkuyorum ,bana sarıl ” diye duygularını dile getirdiğinde, ”Canııım ” diye kucaklayan bir anneyle, korkularını dindirir, korkmamayı öğrenir bir çocuk….
”Aaah” diye bağıran , çığlık atıp düştüğünde, ”Yavrum” diye ayağa kaldıran bir anneyle, acısının üstesinden gelmeyi öğrenir bir çocuk…
Siz neleri nasıl tasarlarsanız tasarlayın bakın sizin çocuklarınız sizleri nasıl rol model alıp da sizin kopyanız oluvermiş bir deneyimleyin…
Ve…. Bir çocuk, annesiyle hayatı öğrenir. Çünkü, bir anne neyse, çocuğu da odur.
İşte bu nedenlerden dolayı anne çocuğunun bağırmasını istemezse, bağırmamayı; çocuğunun yalan söylemesini istemiyorsa, yalan söylememeyi ; çocuğunun çikolata yemesini istemiyorsa, çikolata yememeyi öğrenir…
Yıllarca uğraşıp kendisinde değiştiremediği yanlarını, çocuğu aynen öyle olmasın diye bu yanlış gördüklerini değiştirmek için çabalar durur…. Ve…. Yıllarca kimsenin başaramadığı değişim rüzgarı, çocuğunun eliyle gerçekleşir.
Çocuk anneyle hayatı öğrenirken, Annede kendi iç dünyasını öğrenir… Bir anne de, çocuğuna kendini bırakabildiği kadar, verebildiği kadar anne olur….
Bir çocuk da annesine kendisini annesine verebildiği kadar bir insan ve birey olur…..
