Babalar gerçekten babalıklarını geç mi idrak ediyorlar. Peki ne kadar geç?
Çok ama çok evhamlı bir babanın kızıyım ben. Biz (kardeşim ve ben) büyürken hayatın doğal akışı içindeki onlarca sıradan şey onu o kadar heyecanlandırırmış ki işin ucundan tutmaktansa olay yerini terk etmeyi tercih edermiş. Yemek yerken boğazımızda kalacağından korkar, parka giderken araba altında ezileceğimizden endişelenir, banyo yapmak istemiyorum protestolarımıza, zorla banyoya tıkıldığımızda çığlık kıyamet ağlamalarımıza, alışınca da bir türlü çıkmak istemeyişlerimize tahammül gösteremezmiş, gösteremezdi.
Yarım yamalak hatırlıyorum, tam değil! Belki annem her şeyi çok iyi kotardığından belki de babamın samimiyetine çok inandığımdan bu durum bende hiçbir yara bırakmadı. Zaten aklım ermeye başladığında ne kadar evhamlı bir tip olduğunu tecrübelerle anladım. Aynı paralelde üzerimize ne kadar çok titrediğini de…
Her istediğimizi yaptı. Akşam kardeşimle evde olmayan A meyvesinden bahsediyorsak, ertesi sabah biz daha uyanmadan o A meyvesi buzdolabındaydı. Bu hiç sekmedi, hiç şaşmadı. Biz hiçbir zaman “ama biz dün A istemiştik niye almadınız?” diye şımaramadık.
ÇAPKIN DEDEM
Çok çapkın bir babanın oğlu benim babam. Annesi iki yaşındayken vefat etmiş. Üç resmi, pek çok da gayri resmi üvey annesi olmuş. Biraz onlar, biraz teyze, biraz babaanne büyütmüş onu. Üvey annelerden kardeşleri var. Ama paramparça durumdalar. Küçük yaşta babası gibi olmayacağına, hatta onun tam tersi olacağına yemin eden erkek çocuklarından. Oldu da.
Annemle evlilikleri 34. yılına yaklaşıyor. Daha 56 yaşında ama iki yaşındaki torunuyla aşk yaşıyor. Rüzgar hepimizi bir yere dedesini çok ayrı bir yere koyuyor. Çünkü çamaşır makinesinin içine girmesine bile izin veriyor. Doğduğundan beri hiçbir şeye ama hiçbir şeye hayır demedi. Ne dese, ne istese kurulu saat gibi “peki dedecim” diyor ya gerçekten deliriciiimm!!!
ANNEN HAMİLEYKEN BEN YEDEK OYUNCUYDUM
Neyse konumuz bu değil! Babam hamile kaldığımda bana ne dedi biliyor musunuz? “Sen doğduğunda çok gençtim daha. Geç kaldım sanki sana. Ne annenin karnında olduğun zamanlar, ne de bebeklik ayların kayıtlı değil beynimde. Sanki ben o yıllarda saha kenarındaki yedek oyuncuymuşum. Ama şimdi karnındakinin tekmelerini, kalp atışlarını hissediyorum. Aldığı her gramla hayatı yeniden tutuyorum.”
Bu bir itiraf. Aynı zamanda çok doğru bir tespit. Maalesef erkeklerin yüzde doksanındaki durum bu. Çocukları olduğunu biraz geç fark ediyorlar. Ne kadar geç? Tanıdığım babalara “Siz baba olduğunuzu ne zaman idrak ettiniz?” diye sordum. İşte aldığım bazı cevaplar:
– İlk tekmelediği anda.
– Kış günü karımın canı erik istediğinde ve ben gecenin bir vakti bütün sosyetik manavları dolaştığımda.
– Annesinin karnı bir basket topu büyüklüğüne ulaştığında.
– Kaygan ve kanlı bir halde, ameliyat önlüğüne sarıp kucağıma verdiklerinde.
– Sesini daha doğrusu ilk çığlığını, ingaaa diye ağlamasını duyduğumda.
– Baba kız-oğul yalnız kaldığımız, baş başa bir şeyler yaptığımız ilk anda.
– Altını açtığımda, bezini değiştirdiğimde.
– Mamasını suratıma püskürdüğünde.
– Bana ilk baba dediğinde.
– Benden bir şeyler talep ettiğinde.
Komik değil mi? Ve enteresan! Bir erkeğin kendini baba gibi hissetmesi için çok somut verilere ihtiyacı var. Ya ses duyacak, ya eli kakaya bulaşacak, ya da çeşitli isteklere maruz kalacak. Ve tüm bunların sonunda baba olduğunu öğrenecek, idrak edecek. İşimiz çok zor vesselam! Bir taraftan çocuk büyüteceğiz bir taraftan kocamızın “babalık öğreniyorum” serüveninde yanında duracağız.
Neyse iyisi mi ben bu yazıyı burada bitireyim. Ucu gidiyor.
Kibarca babalığını idrak eden tüm babaların pek yakındaki babalar gününü kutlayayım, huzurlarınızdan ayrılayım!
Bir de unutmadan sorayım:
Sahi sizin kocanız baba olduğunu ne zaman anladı?
Deneyimlerinizi, yaşadıklarınızı, hislerinizi paylaşırsanız sevinirim.
Sibel Arna
hurriyetaile.com
